Stapje terug

Het is alweer eventjes geleden dat ik wat heb geschreven. Deze keer niet omdat er niet iets te vertellen was maar omdat er een aantal mensen zijn geweest die hun uitgesproken mening over het onderwerp "auto rijden" hebben kenbaar gemaakt. 
Iedereen is vrij zijn of haar mening te verkondigen, en dat ik ervoor kies mijn verhaal over mijn vader openbaar te delen zorgt er wel voor dat ik ook met die mening van derde te maken krijg. Ik heb even getwijfeld te stoppen met deze blog, de verhalen niet meer op te schrijven. Maar wie heb ik daarmee? Mezelf, want het is voor mij een manier van orde scheppen maar ook andere mensen die ik misschien help met mijn verhaal. Dat dit betekend dat ik soms een ongezouten mening voor mijn kiezen krijg, so be it. Ik ben niet perfect maar ik hoop wel dat wel dat mensen kunnen zien dat mijn moeder, mijn zusje, zwager, mister X en ons hele vangnet van mensen (professioneel, familie en vrienden) er alles aan doen mijn vader te beschermen en ook de wereld zo veilig mogelijk te houden. 

Terug naar de orde van de dag want behalve dat ik de afgelopen maand een stapje terug heb gedaan, geldt dit ook voor paps. Namen worden een ding, mijn zusje en mij haalt ie soms door elkaar, mijn zwager en goede familievriend kan hij steeds lastiger scheiden. Het lijkt net zo te zijn als hoe hij begon met zelfstandige naamwoorden, de link tussen het woord en wat het was, ontbrak. 
Vorige week kon hij de link niet meer leggen tussen de naam van mijn beste vriendje N en het persoon. Nu heeft hij N al een tijdje niet gezien maar kent hij N wel al 22 jaar. Ik kan niet anders zeggen dat het schrikken was. 

Toch lijkt ie momenteel liever te worden, gematigder, niet zo explosief als een half jaar geleden, minder boos en minder gefrustreerd. Best wel een fijne bijkomstigheid na alle woede aanvallen die hij heeft gehad, ook fijner voor hem en voor het gezin en hond. 
Wel is ie lastiger te sturen/begrenzen, in het huiselijke leven is dat makkelijker het te laten gaan (joh, prima, dan doe je dat toch lekker), maar buitenshuis is wel een dingetje. Theatraal loopt ie zuchtend, steunend en met dodelijke blikken verder, gelukkig zijn we daar redelijk immuun voor geworden ;-) 

Wel lopen we tegen het punt aan van uitvaarten, wanneer nemen we hem nog mee en wanneer gaan we een streep trekken. Voor hem is een uitvaart een soort van uitje om mensen te zien maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. We zijn er nog niet over uit wanneer dit ten einde komt maar ik gok dat het niet lang meer gaat duren eer we die beslissing nemen. Komt tijd, komt raad. 

Zijn dagelijkse bezigheden gaan met wat morren best aardig hoewel hij niet meer met Maaike meegaat omdat ie dat stom vond (ze fietsten te snel, deden niet wat hij wilde etc). Gelukkig heeft ie zelf geregeld dat hij een extra dag naar de dagbesteding gaat (in zijn beleving, vrijwilligerswerk) waardoor mams nog steeds 5 dagen per week, een uurtje of 6 per dag, de tijd krijgt om zich op te laden. Ik hoop dat we dit lang vol kunnen houden. Beide locaties en Maaike erkennen de noodzaak van de dagbesteding, vooral voor de mentale rust die mams daardoor even krijgt. 

Volgende week staat dokter Pijnenburg weer op het programma, een uitdaging omdat paps een nieuwe MRI wilt. In zijn beleving is er in het vorige onderzoek zo veel mis gegaan dat het allemaal niet klopt. Ontkenning van zijn ziekte, misschien is het gewoon vergeten of slaan zijn hersenen het niet op. Hoe dan ook, hij heeft in zijn koppie dat ie een nieuwe MRI wilt en als hij die niet krijgt, hij niet meer bij het VU wilt komen. Zelf ben ik stiekem ook wel benieuwd naar hoe het gaat in zijn hersenen, kijken of het beeld van achteruitgang, wat wij zien en ervaren, ook bevestigd wordt.
We gaan het zien, zusje en mams gaan deze keer mee en ik hoor achteraf hoe het allemaal gegaan is.