Stavoren

Elk jaar, tussen kerst en oud en nieuw, een dag waar ik naar uitkeek. Bepakt en bezakt met de zorgvuldig uitgezochte CD's (van Queen, en Queen en nog meer Queen), stapte we samen rond een uur of 10:15 in de auto. Stilzwijgend draaide we de oprit af om onze rit te beginnen, de rit van ons jaarlijkse uitje, een vader/dochter momentje. We reden de polder uit, richting Amsterdam om voorbij Zaandam ons standaard gesprek te beginnen, wat was het hier lekker rustig. Het glooiende landschap schoot voorbij tot dat we bij de immens imponerende sluizen van de afsluitdijk kwamen. Het moment om het gaspedaal in te trappen en de motor goed schoon te branden, aldus paps. Of we op de dijk stopte hing af van het weer, maar vaak, als het gevroren had, konden we het toch niet laten om te kijken of we op het ijs konden staan. We zijn er nog nooit doorheen gezakt ;-) 

Bij Zurich sloegen we rechtsaf, eindelijk Friesland in, via de dijk reden we zuid/oostwaarts richting Makkum, onze vaste prik voor het halen van sûkerbôle bij de bakkerij Kluft. Ontelbaar veel broden hebben we daar gekocht, wat zijn ze lekker! Aangezien we altijd liever lui dan moe waren, reden we 100 meter verder om op het kleine pleintje te parkeren voor lunch, elk jaar weer bij "de zwaan", een uitsmijter ham/kaas en een kop warme choco. 

Het was tijd de weg te vervolgen, voornamelijk stilzwijgend, genieten van elkaars gezelschap met de klanken van Queen op de achtergrond. Behalve de afwisselende hoeveelheid vogels, of soms een kadaver van een schaap langs de weg, kon je de "gesprekken" op de voor ons geijkte plekken voorspellen. Een bepaald huisje, een bepaalde kerk, een bepaalde plek. Al die jaren, zo voorspelbaar, zo fijn. 
Aangekomen op de plek waar we moesten zijn, Stavoren. Het doel waar we jaarlijks heen gingen, de oude baas (en zijn vrouw) van mijn vader. Elk jaar brachten we daar een kerstpakket, zelfs toen zijn baas stierf bleven we jaarlijks terugkomen. Ook toen mijn vader stopte met werken en daarmee de kerstpakketten vervielen, we keerde jaarlijks terug. 
De terugrit was net zo voorspelbaar als de rit erheen, via de polder terug waarbij pa voor de vorm het stuk tussen Stavoren en Lemmer reed en ik daarna het stuur overnam waarbij hij in een diepe slaap viel. 

De laatste keer dat we samen deze rit hebben gemaakt, was de winter voor Corona, toen we net de diagnose hadden. In verband met Covid was het niet gelukt de ritjes een vervolg te geven en nu? Nu is het misschien wel te laat. 
Enige tijd geleden heb ik de weduwe geprobeerd te bellen maar ik kreeg geen gehoor, ik weet dat ze verhuisd is maar of ze nog leeft, weet ik niet. Aangezien ze geen kinderen hebben, weet niet of we een rouwkaart ontvangen. 

Vandaag moest ik vanwege werk deze rit maken, niet met mijn pa naast me maar met mijn lieve stagiaire. Een knoop in m'n maag, bij vlagen natte ogen. Onbewust wist ik wat ik nu weet, bij het zien van de foto's kwam er geen herkenning meer. Onze speciale dag, bestaat niet meer in zijn hoofd.
Vandaag heb ik stilletjes in mijn hoofd, afscheid mogen nemen van onze tripjes samen, de reis die wij samen gedeeld hebben, stilzwijgend met de klanken van Queen.