Stel nou hè, dat we het verkeerd hebben gedaan

De onzekerheid, het begin, die allesomvattende diagnose, de angst, de verslagenheid, het gebrek aan kennis, de boosheid, de rouw, de struggels, de confrontatie met jezelf, het tasten in het duister, niet wetende waar we goed aan doen, het proberen, het falen, het doolhof waar we ons in begeven. Misschien hebben we te veel naar anderen geluisterd, misschien zijn we in de afgelopen jaren juist door onze keuzes, het contact en het vertrouwen met paps kwijtgeraakt. 

Zusje maakte van de week een terechte opmerking. Ze zei: "Volgens mij heeft hij nog veel meer door als dat we denken". Het is een zin die me aan het denken heeft gezet. Heb ik er goed aan gedaan om als "firma list en bedrog" te handelen, m'n hand boven z'n hoofd te houden, in te vullen wat wel of niet goed zou zijn voor hem, hem daarin in een afhankelijkheidspositie te plaatsen, voor hem beslissen wat ie wel of niet moest weten. Ik heb vooral de afgelopen jaren geluisterd naar andere mensen, lotgenoten, professionals, casemanagers, begeleiders etc. Wat ik te weinig heb gedaan is kijken naar paps, praten met paps, vragen wat hij vindt en wil. 
Misschien wordt het tijd om een stap terug te doen, terug te gaan naar de basis, terug te gaan naar hetgeen wat belangrijk is, terug te gaan naar hetgeen wat telt en daarin vooral paps een stem te geven, hem te helpen, hem vragen te stellen, hem te steunen in wat ie nodig heeft. Misschien is het tijd om eens hand in eigen boezem te steken en kritisch te kijken naar wat we eigenlijk zelf verkeerd hebben gedaan in plaats van te wijzen met vingers naar anderen.