Tegen het zere been
Wat een ironie, de titel van deze blog... Gaat het een blog worden zonder filter, ga ik jullie voor het eerst echt meenemen in mijn donkere gevoel of niet. Ik denk het wel.
Gisteren hadden we een 3 op 1 afspraak met Maaike, geen paps erbij maar zusje had tijd vrij kunnen maken om erbij te kunnen zijn. Lang leve Corona en thuiswerken. Het was fijn dit met zijn drietjes te kunnen doen en te kunnen delen. Zo kon zusje ook Maaike haar visie en tips horen. Mams en haar 2 dochters, wat was het een mooie ochtend.
Maaike heeft veel tips gegeven over hoe het voor vooral mijn moeder, makkelijker wordt om met paps om te gaan. Doordat paps best wel op een negatieve manier aandacht vraagt zal mijn moeder daarin afstand moeten nemen om te zorgen dat paps hierin gaat veranderen. Ze zal moeten zorgen dat hij niet meer de ruimte krijgt de strijd met haar te gaan(één van zijn manieren om aandacht te zoeken), dit is ook iets wat Maaike merkt tijdens de dagbesteding. Best een hele kluif want hij kan enorm goed triggeren.
Na onze familiare knuffel (mega uitzondering) vertrok zusje weer richting huis/werk en hadden we even een momentje voor onszelf. Ik ben met de honden naar de dierenarts gegaan want die moesten hun rabiësenting krijgen voor de vakantie (Vive la France, nog 3 weken en een dag, ik ben er zo aan toe).
's Middags kwam paps terug van de dagbesteding en had een potje heerlijke honing meegekregen, ik proefde, mams proefde en onze kookgedachten sloegen al op hol, wat een fantastische smaak, zacht, puur, echt geweldig. Paps wilde ook proeven en was minstens net zo enthousiast met als consequentie dat hij als een klein kind stiekem in de keuken de pot honing wilde verorberen. Ik zag de blik op mams haar gezicht veranderen en heb toch ingegrepen. Misschien niet helemaal "Des Maaikes tips" maar goed.
De dag kabbelde rustig voort, bezoekje aan een tuincentrum, lekker eten, eigenlijk gewoon prima, geen opmerkingen tot dat...
Elke donderdag doet mijn vader boodschappen, een belangrijke taak in zijn beleving. Voordat hij weggaat nemen hij en mams de lijst door, foto's van artikelen worden gemaakt, uitleg wordt gegeven waar wat staat en daarna begint het gokken of ie alles wat op de lijst staat mee zal nemen of zijn eigen creativiteit een tikkeltje de vrije loop laat. Het is een punt waarin mams tweestrijd heeft. Ja, paps heeft dankzij de boodschappen het gevoel dat ie wat doet voor het gezin maar erg goed gaat het niet meer, de lijst wordt steeds creatiever, diverse producten kloppen niet meer, gedoe eigenlijk. Volgens Maaike is het belangrijk hem dit wel te laten doen maar soepel lopen doet het niet meer.
Ik hoor de schuurdeur open gaan, de honden slaan aan en gaan naar de deur. Paps komt binnen met een zwaar krat met spullen en op dat moment gaat het "mis". Hij loopt de hond van mijn moeder omver, een oude hond van ruim 12, van voor tot achter onder de artrose, geen fysiek jonge en snelle god meer die kon anticiperen op de benen van mijn vader. Ik zie hem wegglijden, ik zie de hulpeloze blik dat ie niet meer weg kon komen, ik zie hem de pijn verbijten, ik zie hoe hij de de benen van mijn vader maar over zich heen laat komen, ik zie hoe hij letterlijk aan de kant geschoven wordt en daarna weer moeizaam op probeerde te staan, ik zie hoe hij zijn rechter achterpoot ontlast. Ik sluit m'n ogen en begin te tellen. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10.
Mams vraagt waarom haar hond mank loopt, ik geef antwoord, paps boos want dat had ie niet gedaan.
Het enige wat ik voelde was pure woede, onrecht werd een hulpeloos wezen aangedaan, je kan me niet meer pijn doen dan met zo'n actie als dit. Ik was in alle staten, ik bleef tellen, ik bleef me focussen op m'n ademhaling want als ik nu controle zou verliezen zou ik paps aanvliegen. Ik haatte hem, wat een klootzak, wat een ongelooflijke eikel, tyfuslijer, die arme hond, wat voelde (en voel) me schuldig.
Ik app Mart: "Heb je even?"
"Ja, natuurlijk".
Een fijn gesprek volgde. Er moet wat gedaan worden, die explosies die hij met enige regelmaat heeft, moeten afgezwakt gaan worden, nu is het de hond die zich niet verweerd maar wanneer slaat ie door, wanneer pakt ie m'n moeder. Het lijkt niet meer de vraag of dit zal gebeuren maar meer, wanneer.
Later die avond is het me gelukt om op een respectvolle manier een oplossing te zoeken voor het binnenkomen met de boodschappen, geen strijd maar netjes een grens aangegeven en een oplossing gevonden waarin mijn vader zich wel kon vinden. Maar toch, ik voel me nog steeds zo intens klote, schuldig richting hun hond, teleurgesteld in mezelf.
Natuurlijk weet ik dat m'n vader ziek is, ik weet dat zijn hersenen gaten hebben waardoor hij niet meer "normaal" kan denken en reageren maar toch, ik vind het kut.