Terugblik

Bijna een maand alweer dat ik voor het laatst iets geschreven heb. En, als ik het laatste bericht zo lees is het ook niet zo gek dat ik alweer een kleine maand niks heb geschreven. Alles loopt, alle lijntjes staan uit, paps gaat naar zijn "vrijwilligerswerk", mams heeft weer wat meer ruimte voor zichzelf.

Het is bijna een jaar geleden dat we op de "dementie-trein" zijn gestapt. Een sneltrein waar we uit wilde springen. Surrealistisch, onwerkelijk, zwaar, intens, intensief en oneerlijk. Vooral dat laatste, oneerlijk, zal het blijven maar het heeft ook wel wat moois gebracht. 
Als ik zo terugkijk naar het afgelopen jaar heeft het ons gezin op een rare manier wel weer hechter gemaakt, hebben we de kracht van familie leren kennen, hebben we de aard van ware vriendschap mogen ervaren. Zaken die onbetaalbaar zijn. 
Vaak leer je jezelf kennen in heftige situaties en daarin is deze er zeker één van. Ik heb (en moet nog steeds) leren loslaten, een stapje achteruit doen, trouw blijven aan mezelf en mezelf vooral niet schuldig voelen als ik dit doe. Een moeilijke les maar wel één waar ik steeds een beetje beter in aan het worden ben. 
Ik heb ook geleerd dat het tijd werd de navelstreng tussen mijn moeder en mij door te gaan knippen en te kiezen voor mezelf. Iets wat ik tot voor kort doodeng vond maar het is beter, voor mezelf maar ook voor haar. 

Er is een leven naast FTD en dat begin ik mezelf steeds meer te realiseren. Het hebben van een zieke vader hoeft niet te betekenen dat alles in het teken van zijn ziektebeeld hoeft te staan. Dat is geen doen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik mezelf helemaal terugtrek maar ik kies er wel voor om meer de "dochter" te zijn in plaats van alle andere zaken die ik naar me toe heb getrokken. 

Ik zal niet stoppen met schrijven maar niet elk detail zal meer benoemd worden want dat is gewoon niet meer nodig. Ik ben dit ooit begonnen voor mezelf maar ben ook zeker dankbaar voor alle reacties, herkenning en steun die ik via deze blog heb mogen ervaren. Ik hoop ook zeker dat deze blog voor de toekomstige lotgenoten steun kan gaan geven want alleen red je het gewoon niet. 

De volgende "stop" zal weer 't VU zijn, in september hebben we een afspraak met dokter Pijnenburg. We gaan het zien hoe dat weer gaat verlopen maar ik zal jullie er zeker weer een verslag van geven.