The Lonely One

Het borrelde, het borrelde al een tijdje. Terwijl het leven aan me voorbij vliegt merk ik dat ik te weinig ruimte neem om in te checken bij mijn gevoel.
Ik ben dienstbaar, een ontzettend mooie eigenschap maar ook een enorme valkuil. Want als ik eerlijk ben, denk ik niet dat mijn naaste mensen eigenlijk niet eens weten wat voor strijd ik aan het voeren ben, de ballen omhoog probeer te houden, dingen vooral zo goed mogelijk te doen. Een goede vrouw te zijn, die fijne vriendin met het luisterend oor, die dijk van een kynoloog, de ontwikkelende ondernemer enz. Ik ben bikkelhard voor mezelf met een hele hoge lat. Een kleine nasleep van de opvoeding van vooral mijn vader, je moet het zelf doen. Wat een ironie...

Gisteren was ik bij m'n ouders waarbij het leven is zoals het is, een geïrriteerde moeder, een vader die niet weet wat ie met zichzelf aan moet en ik die voor de vorm nog een vriendin had uitgenodigd om wat leven in de brouwerij te brengen. Standaard, zou ik bijna zeggen. 
Op de terugweg naar Brabant voelde ik het borrelen, angst, verdriet en eenzaamheid. Ik dacht dat het kwam door een lastige casus die eraan komt maar nu, na een nachtje slapen en een paar uur alleen thuis zijn, komt de aap uit de mouw. Huilen, niet te kort. Alles kwam eruit, eindelijk! 
Want, hoe mooi ik alles kan omschrijven voor iedereen, bijna plichtmatig mensen die geïnteresseerd zijn, een update geven te geven over de vorderingen, er is één ding wat ik vergeet en dat ben ik zelf. Om mezelf staande te houden, de laatste belangrijke fase te regelen, geef ik mijn eigen emotie niet de aandacht wat het verdient en doe ik daarmee mezelf, maar ook mijn vrienden te kort. Want als er mensen zijn waar ik op kan bouwen, dan zijn zij het.

Het is een nare les, dat stomme FTD. Het verlies van mijn paps, het van het kastje naar de muur gestuurd worden door het bizarre web van de zorg in Nederland, een moeder die instort, het gewone leven wat ergens draaiend gehouden "moet" worden en dan mijn eigen knoest, het durven leunen (lukt aardig), steunen (ook te doen) en uiten (epic fail) bij de mensen van wie ik hou. 
Ik hoop dat ik het ooit ga leren en dat dit een waardevolle eerste stap is.

Om na deze wijze les nog even met een mooie herinnering af te sluiten. Gisteren, paps wilde weg om te gaan fietsen en stond een beetje om me heen te draaien. Hij wilde een knuffel <3