Top2000 café!

Gisteren was de dag dat mijn vader zijn kerstcadeautje zou gaan innen, we gingen naar Hilversum om kaartjes te halen voor het Top2000 café van radio 2. Er waren een beperkt aantal kaarten vooraf te koop en ondanks de moeite die ik erin had gestopt, heb ik helaas mis gegrepen. Ach, er was ook nog vrije verkoop met een risico dat je lang moest wachten tot je uiteindelijk naar binnen mocht. Geen probleem vonden paps en ik en dat scheelde want de wachttijd tussen het halen van de kaartjes en het moment van naar binnen mogen was 10 uur. Iets wat uiteindelijk best wel gunstig uitkwam (eten, honden en al dat soort randzaken). 
Nadat we de kaarten hadden gehaald zijn we eerst wezen eten in Laren, bij de kinderijsbaan, pannenkoeken! Paps was zo blij als een kind, een klein kneuterig dorp waar leven was, blijer dan dat kan je hem bijna niet krijgen. Ook was het (natuurlijk) weer een route langs vroeger qua werk, hij zat weer op zijn praatstoel en genoot op en top. Cadeautje voor dit stuk alvast geslaagd. 

Toen we weer terug naar huis reden merkte ik dat ik eigenlijk wel heel erg moe was, een autist zonder duidelijkheid en ritme (lees, vakantie hebben is hel) werkt niet zo goed. Tel daarbij op de kerstdagen, het telkens omgaan met paps zijn waarheden en ook uren met hem alleen spenderen zijn gewoon zwaar voor mij. Ik doe het met liefde, begrijp me niet verkeerd maar ook ik heb maar een beperkte hoeveelheid energie die ik tactisch moet gebruiken. Het lampje begon te flikkeren, ik had even rust aan mijn hoofd nodig. Gelukkig weet mijn moeder daar altijd goed op in te spelen en wist ze me met haar dingetjes weer op te laden zodat ik 's avonds, gewapend met een goed humeur, samen met paps, weer terug naar Hilversum kon! 

Mijn lieve vader, daar in Hilversum in het gebouw van beeld en geluid, de lampjes die daar hingen waren een metafoor voor het geluk wat hij ervoer. Nadat ik hem wat heb voorbereid op wat er ging komen (het uitleggen hoe een webcam werkt, geloof niet dat ie het uiteindelijk begreep maar ach), konden we naar binnen! Zijn gezicht straalde, keek zijn ogen uit en ik? Ik genoot vooral van hem. Missie tot een onvergelijkelijk dag was gelukt. 

Nu is de avond toch niet zonder slag of stoot gegaan. Eenmaal in het café stonden we achterin op een verhoging, prima uitzicht en ruimte om ons heen. Helaas vonden andere café bezoekers dat ze precies langs mijn vader naar achteren konden lopen waardoor hij zich begon te irriteren. Helaas was ik niet snel genoeg tot ingrijpen waardoor hij zich genoodzaakt voelde er wat van te zeggen, op een FTD manier, ongeremd. 
Leerpuntje voor mij dus om daar nog scherper op te worden. Nu ging het gelukkig goed doordat er na zijn irritatie een liedje kwam wat ie mooi vond waardoor de emotie weer de goede kant op ging maar ik weet ook hoe het kan gaan als die irritatie erger wordt en hij uiteindelijk boos wordt. Een lastig punt om omheen te werken omdat ik het niet altijd eens ben met hem en ook heel goed kan begrijpen dat mensen die niet weten dat ie dementerend is, het "raar" kunnen vinden. 

Maar, al met al, een super uitje gehad met hem! Nu weer wat voor de komende tijd verzinnen, vader dochter momentjes maken, een herinnering vooral voor mij, voor later. 

Voor nu, een hele fijne jaarwisseling voor iedereen die dit leest!