Tweestrijd

Zoveel gedachten, zo veel emotie, alsof het een kluwen van tig bolletjes wol is waar een nest met kittens op los is gegaan. Ik denk dat dit wel een goede metafoor is voor hoe ik me nu voel en hoe mijn gedachten gaan. Ik weet het eventjes niet meer. Aan de ene kant van de weegschaal het enorme geluk en aan de andere kant het diepe verdriet.

Deze blog ben ik ooit begonnen om m'n gedachten te gaan ordenen, m'n emoties in goede banen te leiden en ook om uiteindelijk wat naslagwerk te hebben om de veranderingen nog eens terug te kunnen lezen.
Normaal gesproken heb ik alles wel redelijk op de rit staan voordat ik begin met schrijven maar vandaag niet. Dus als dit kant noch wal raakt, sorry, maar ik moet dit doen, puur voor mezelf want ik snap het allemaal eventjes niet meer.

Het zijn flarden die me momenteel uit het lood slaan. Mister X waar ik weer een mega toffe ervaring mee heb gehad, geluk en verbinding in een hele diepe connectie, echt helemaal super. Op dat vlak niks te klagen. Ook het ondernemingsplan is af en ligt nu bij de gemeente voor goedkeuring zodat ik (hoop ik) voor mezelf kan gaan beginnen en los kan gaan komen van de participatiewet.

Maar dan aan de andere kant, een zieke vader. Ik merk dat ik daar niet meer graag ben, wel als m'n mams alleen is maar ik vind het lastig om daar te zijn als paps er ook is. Ik merk ook dat, als ik aan hem denk, hem niet in mijn gedachten m'n vader noem maar zijn voornaam. Een ontzettend grote stap in het onbewust afstand nemen van de hele situatie.

Ik heb wel moeite gehad met het loslaten van m'n ouders, ze zijn altijd zo'n veilige haven geweest voor me. Het fundament waar ik mijn leven redelijk in opgebouwd heb maar nu hetzelfde fundament wat door de ziekte van m'n vader wankel is geworden. Ik word nu een soort van verplicht de navelstreng wat verder door te knippen (mag ook wel, ik word volgende maand 36).

Maar dan mijn toekomst. Ik heb altijd de wens gehad om te verhuizen en de polder waar ik heel m'n leven lang woon, te verlaten. Drenthe of België, in ieder geval een plek waar meer bomen waren, daar heb ik altijd van gedroomd. Toen de diagnose kwam, kwam ook mijn (extreme) loyaliteit naar mijn ouders naar boven. Ik wil ze niet laten vallen, ik wil voor ze zorgen, ik wil er zijn voor ze. Maar waar ben ik dan in dat plaatje.
Met een beetje mazzel kunnen we nog een jaar of 10 leven met paps. Dan is de vraag of ik nog 10 jaar in de buurt ga blijven om vervolgens waarschijnlijk het volgende "excuus" te gebruiken dat ik het zo sneu zou vinden voor mijn moeder als ik weg zou gaan.
Gedachten die mezelf in twee splitsen, ik met mijn eigen wensen vs de loyaliteit richting mijn ouders.

Afgelopen zondag was ik bij X, net over de grens in België, tussen de bomen, landerijen, glooiend landschap. Ik stelde mezelf de vraag of ik hier mijn toekomst zou kunnen zien. Natuurlijk zijn dit soort gedachten best wel pittig aangezien we elkaar eigenlijk pas net kennen maar het is wel iets waar ik over na aan het denken ben. Het zou namelijk niet eerlijk zijn, zijn en mijn tijd te investeren in iets waarbij de toekomst voor beide een andere invulling heeft. We willen beide uiteindelijk wel samenwonen.

Ik reed 's avonds terug, terug naar mijn bekende polder, de kerosine dampen die m'n neus in kriebelde, de drukte en de chaos op de A4 (en dat terwijl het 23.30 was) en liet de dag nog eens aan mezelf voorbij gaan.

Nu een aantal dagen later, niet meer zo verdooft door vlinders, sparren met m'n beste maatje (No-C), een zooi letters op "papier" die uiteindelijk zinnen hebben gemaakt. Zinnen die ervoor zorgen dat de chaos in m'n hoofd een stuk minder is. Ik weet het antwoord. Mijn geliefde polder zal altijd mijn geboortegrond blijven, de plek waar ik zo veel herinneringen heb gemaakt maar de polder is niet mijn eindpunt. De polder is de plek waar ik vandaan kom maar niet ga eindigen. En of die toekomst met Mister X is zal blijken maar ik weet nu tenminste wel dat ik m'n vleugels wil uitslaan en op dat vlak voor mezelf ga kiezen.
En dan nog, Nederland is niet zo groot, binnen maximaal 1.5 uur rijden kan ik bij m'n ouders zijn en als de eigen onderneming gaat lukken, dan ben ik ook nog eens vrij genoeg om de afspraken dusdanig in te plannen zodat ik, als het nodig is, gewoon bij ze kan zijn.
De tweestrijd zal blijven, ik zal loyaal zijn aan mijn ouders maar ik moet wel m'n eigen leven blijven leiden en keuzes maken die niet alleen maar in dienst staan van andere mensen.