Uitvaart oppas

Vandaag was het zo ver, de uitvaart van mijn oom, het definitieve afscheid van zijn lichaam die ons verlaten had. Geen dag waar ik naar uit aan het kijken was, niet alleen omdat het een uitvaart was... 

Vanmiddag had ik afgesproken om rond de klok van 14:30 bij mijn ouders te zijn, dit omdat mijn moeder in de volgauto als "eerste rang familie" bij de dienst aanwezig zou zijn. Geen probleem, ik zou haar wel even wegbrengen naar het huis van mijn tante. Om alles op rolletjes te laten lopen besprak ik al met paps dat het handig zou zijn om meteen, nadat ik terug kwam van mams wegbrengen, samen met hem door te rijden naar het crematorium zodat we mijn zusje, zwager en wat andere familie op zouden kunnen vangen. 
Helder, leek het te zijn en zo doende reed ik mijn moeder naar tante om paps vervolgens op te halen. Helaas was hij niet klaar en was wat mopperig, hij was er van overtuigd dat we later zouden vertrekken. Zijn waarheid was er met hem aan de loop gegaan, de toon was gezet, hij werd dwars. Tijd om diep adem te halen en even tot 10 te tellen was er eigenlijk niet maar we moesten door. Dus met wat gesteggel en wat gemopper waren we gelukkig nog vroeg bij het crematorium om de mensen op te vangen waarvan ik wist dat ze kwamen. Missie geslaagd! Altijd leuk om bepaalde mensen na een tijdje weer te zien, een soort van reünie zijn dit soort spijtige gelegenheden. 

We werden naar de zaal begeleid en daarmee was een splitsing van ons gezin zichtbaar, mams zat bij mijn tante, neef, nicht en haar partner, zusje zat een paar banken achter ons bij familie en ik zat met pa aan de andere kant van de eerste rij. De dienst begon. 
Een prachtig eerbetoon aan mijn (oud)oom, ik kan niet anders zeggen. Nicht die prachtig sprak (ik weet dat je dit leest, nogmaals mijn complimenten voor jou en je man) en de muziek was zoals muziek op een uitvaart behoort te zijn, recht het hart in. Zat ik daar, samen met mijn FTD vader die geen oog had voor mijn tranen, geen benul van steun bieden had, het enige wat ik zag was dat ie full focus gericht was op mams, waar hij niet naast zat. Het plaatje klopte niet in zijn hoofd, hij werd onrustig. Bij het laatste gedeelte van de dienst hield ie het niet meer en is ie naar mijn moeder gelopen om bij haar te zijn, super lief natuurlijk maar voor de uitvaartondernemers een "raadsel" en voor mijn moeder een verstoring van haar beleving. 
Bij het definitieve afscheid nemen van mijn oom, je weet wel, het stukje dat iedereen nog even langs de kist loopt, werden mijn ouders dus bij mijn tante weggehaald en bij de rest van de menigte neergezet, iets wat mijn moeder mijn vader niet in dank af nam, het was een verstoring voor haar afscheid van haar neef. De afspraak was namelijk dat alleen de mensen die in de volgauto zaten, als laatste afscheid zouden nemen. 
Nadat we de zaal uitliepen kregen ze woorden, woorden van onbegrip naar elkaar, de FTD versus een rouwende moeder, een vader die niet begreep wat ie verkeerd had gedaan en een moeder die dusdanig hoog in haar emotie zat en op dat moment even niet het begrip kon tonen wat hij nodig had. Paps voelde zich buitengesloten, vond dat ie niks meer kon zeggen en was een klein kind wat op zijn diepste gekwetst was, een treurig plaatje. Om de ergste rand er vanaf te halen heb ik ze meegenomen naar buiten (lang leve het feit dat we roken!), de eerste storm moest even gaan liggen voordat ze beide weer naar binnen konden om "gezellig" sociaal te doen met de mensen die daar waren. 
Helaas was de tijd van 1 sigaret niet genoeg en bij het moment van binnenkomen zag ik al aan paps dat het nog te snel was, dus hup, drinken gehaald en paps weer even buiten de zaal stoom af laten blazen, deze keer genoeg tijd nemend om te zorgen dat ie rustig genoeg was de middag af te ronden. Deze keer wel met succes. 

Toen bijna iedereen weg was en wij, met ons bekende clubje over waren nam de man van mijn nicht me even apart, niet vanwege de uitvaart, niet vanwege het verlies van mijn oom maar omdat ie mij zag, als kind van iemand die zo ziek is, iemand die worstelt met het doen wat goed is. Die warmte, die liefde, dat ene kleine momentje, het deed zo zeer maar het was zo mooi. Iemand zag me, hij zag me echt. 

Er zullen wel mensen zijn die dit lezen en denken, waarom zat jouw vader niet bij jouw moeder, waarom waren jullie niet als één gezin een front in zo'n moeilijke tijd. 
Het is zo verschrikkelijk lastig om niet altijd jezelf ten dienst te zetten van de FTD-er want dat is wel iets wat paps vraagt, hij kan zo'n ontzettend zeurend egoïstisch klein kind zijn die, als hij zijn zin niet krijgt, boos wordt. 
Daarom neem ik ook mijn pet af voor mijn moeder, ze heeft gedaan wat goed voelde en daarmee zichzelf op één gezet. Ik was vandaag paps zijn oppas en ook dat heb ik met liefde gedaan, hoe alleen ik mezelf ook heb gevoeld, die 5 minuten met iemand die wel de ruimte had om mij te zien, heeft het allemaal weer goed gemaakt. 

Nadat we met zijn alle het crematorium hebben verlaten was er nog een pracht van een zonsondergang, over onze polder, de polder die mijn oom en ik zo lief hebben. Kers op de taart, zijn laatste hoofdstuk is geschreven, zijn boek is uit.