Update tijd
Tijd om hier weer eens wat woorden neer te zetten. Er is ook zo veel gebeurd! Als eerste natuurlijk vakantietijd, heerlijk genieten met de honden en mister X in de Belgische Ardennen. Daarna nog 2 weken vrij gehad waarbij we paps hebben meegenomen naar Haarlem om daar lekker te lunchen en de kerk op de grote markt te bekijken. Kleine kanttekening, een kaart van een restaurant snapt ie niet meer en vertrouwt ie vol op mijn mening in wat hij gaat eten. Weer zo'n puntje van "shit, dat gaat dus niet meer". Maar ach, we hebben een onwijs leuke middag gehad, hij blij dus wij ook blij.
Ook mams even wat 2 op 1 aandacht gegeven, met X en mams een dagje Avifauna, haar grote passie bekijken, vogels. Ook die weer blij en even de rust van het normale leven laten proeven. Afgesloten met een heerlijk terrasje aan onze zo vertrouwde ringvaart. Had ik al gezegd dat we genoten hebben?
Ondertussen rolt de achtbaan van verhuizen verder, het is definitief! Ik ga het wilde westen verlaten en een nieuw hoofdstuk starten in het bourgondische zuiden. Per 1 oktober verlaat ik de polder om dichterbij X te zijn. Eerst een half jaartje wennen en dan samenwonen, wie had dat ooit gedacht?
De komende verhuis is spannend, moeilijk, emotioneel zwaar, onzeker, eng, leuk en nog zo veel meer dingen tegelijk. Want hoe tof ik het ook vind, ergens in mijn achterhoofd knaagt het gevoel dat ik m'n ouders en dan vooral mams in de steek laat. Niet zomaar even spontaan binnenvallen, niet spontaan meer even naar het tuincentrum of uitgekiend mezelf uitnodigen rond etenstijd. Maar ook niet de 100% steun en toeverlaat kunnen zijn als die ik nu ben. Een zure appel waar we beide doorheen moeten.
Ergens denk ik wel een goed iets want als ik nu zie hoe ongelooflijk assertief ze wordt, rijles bij de ANWB doen zodat ze met haar angst om leert gaan, of plannen maken om een bijbaantje te gaan nemen zodat ze wat meer in de "normale" wereld komt te staan en met niet zieke mensen om kan blijven gaan. Of de planning dat als ze echt straks durft te rijden, op visite wil bij haar neefje.
Deze gedachten zijn de pleister op de wond, wetende dat ze, doordat ze nu "moet", ook echt zal gaan. Vanuit dat perspectief is verhuizen eigenlijk best wel een goede zet, hoe moeilijk we het allebei ook vinden.
11 September, de verjaardag van paps. We zijn met zijn zessen lekker uit eten geweest. Een moment dat hij in de schijnwerpers stond, compleet met een papieren taart, cadeautjes, vuurwerp op zijn toetje en een zeer uitgekiende tafelindeling zodat hij in het midden goed alle gesprekken kon volgen.
Ook de serveersters die geweldig inspeelde op zijn manier van zijn. Ze hadden het door dat paps anders was als een regulier persoon. Hoe tof was dat! Een stiekem momentje met deze dames en al het begrip volgende, een geruststelling vooral voor mams. Hoe stevig ze ook kan balen van zijn ziekte, ze vindt het nog moeilijker dat mensen kunnen oordelen over hem en dat wil ze absoluut niet.
Al met al, een hoop wat is gebeurd, wat nu speelt en wat er nog gaat gebeuren. Ik duik de verhuisdozen weer in en probeer zo goed en zo kwaad mogelijk binnenkort weer een update te plaatsen.