Verlies van herinneringen

Tegen alle planning in had ik gisteren besloten toch nog even bij mijn ouders te gaan buurten, ze zouden eindelijk "Wie is de mol" gaan volgen dus om verwarring te voorkomen ben ik op het laatste moment toch naar huis gereden om ze de nodige tekst en uitleg te geven zodat ze beide zouden snappen waar het spelletje om ging. 
Dat het uiteindelijk zo nodig was om thuis te zijn had ik niet voor mogelijk gehad. 

Rond de klok van 22:45 werd mijn moeder gebeld, het "verlossende" telefoontje. Mijn "oom", oudoom eigenlijk, de neef van mijn moeder, was rustig heengegaan. Een opluchting voor hun als gezin, voor ons als familie, zijn reis naar het hiernamaals was gestart, zijn fysieke bestaan op aarde is ten einde gekomen. Dubbel, maar hoe dubbel bleek pas later op de avond. 

Het bier kwam op tafel, ik aan de alcoholvrije Leffe (ik drink al een tijdje niet meer, gelukkig), paps aan een blondje en moeders aan de likeur, we proosten, op het leven en op de herinnering. Een mooi en eervol gebaar aan iemand die we zo lief hebben gehad. Ik zei nog tegen mijn moeder, om 00:30 ga ik naar huis. 

We kletste wat, het onderwerp levenstestament werd besproken (later daar een uitgebreide blog waarom dit zo enorm belangrijk is) er leek geen vuiltje aan de lucht... 

Tot dat mams in huilen uitbarstte, de man met de hamer kwam langs, iemand die vaak hand in hand leeft met de drank. Mijn moeder realiseerde zich opeens wat het betekende, de dood van haar neef. Met zijn dood is er voor haar niemand meer om over haar jeugd te praten, niemand meer met wie ze herinneringen over vroeger kan ophalen, niemand meer aan wie ze kan vragen wie de mensen zijn op die oude foto's, niemand meer waar ze aan kan vragen hoe ze vroeger als kind was. Haar link aan vroeger is gestorven en dat was gisteren een klap in haar gezicht. 

Na de nodige tranen en begrip kwam paps er tussendoor en toen ging het mis, het onbegrip, het gebrek aan empathie zorgde voor wrijving en dat is iets, als er drank in het spel is, wat lastig te hanteren is als dochter die dan in de positie van Zwitserland zit. Ik heb binnensmonds wel even zitten vloeken. Ik begrijp mams en haar emoties, ik begrijp paps zijn gebrek aan emoties. Hallo tweestrijd. Hoe dan? 

Het gesprek nam een onverwachte wending, het draaide richting paps zijn (ontbrekende) ziekte, hij wilde antwoorden op wat wat we merkte aan veranderingen omdat hij het niet ziet. Een onderwerp wat we eigenlijk angstvallig vermijden omdat het toch op strijd uitloopt. Zijn woord tegen die van ons, zijn ontkenning tegen de woorden van de neurologen. 

Het was een heftige avond, een avond waar ik met een gemengd gevoel op terug kijk. Een paradox, mams haar link met het verleden is weg, paps alleen zijn verleden wat ie nog kan herinneren. Ik vind het stom!