We leren bij

Bijna 10 dagen niks geschreven, voor mezelf een goed ding. Ik begin steeds meer door te krijgen hoe om te gaan met de hele situatie. Tenminste, voor nu natuurlijk. Het proces van de ziekte zal langzaam door gaan.

Het is vandaag precies een maand geleden dat we te horen kregen dat paps FTD heeft, een maand van veel onrust, tranen, slapeloze nachten, hebben elkaar opgevolgd. Het begint er nu op te lijken dat het gezin zijn/haar draai weer heeft gevonden, zaken kan laten rusten, dingen weer oppakken. Het leven leidt gewoon weer zijn weg zonder dat de FTD heel erg op de voorgrond staat.
In bepaalde situaties kunnen we meer onze schouders ophalen en denken "Ja, dit is anders", om vervolgens gewoon weer door te gaan met de dag. Best een hele bevrijding want de hysterie, onmacht en onzekerheid gaan we niet nog lang volhouden. Het is zoals het is en we doen het er maar mee.
We leren allemaal bij, leren hoe we met paps om kunnen gaan zonder dat ie explodeert, we leren hoe we hem kunnen steunen zonder dat ie het gevoel krijgt dat ie betutteld wordt, en we leren in te grijpen voordat ie echt compleet de mist in gaat.

Ik heb een "nieuwe" tactiek ontwikkeld en dat is hulp vragen voor nutteloze zaken, zodat paps nog het idee heeft dat ie waarde toe kan voegen aan bijvoorbeeld mijn leven. Het zijn zaken die ik prima zelf kan maar nu, voor hem, het idee geef dat ik hem nodig heb. Ik zie aan zijn gezicht hoe fijn hij het vindt dat soort dingen op te kunnen lossen voor me. En, mocht het niet lukken, er geen nood aan de man is. Ik zie ook dat mams dat soort karweitjes verzint voor hem, boodschapje hier, dingetje daar, bezigheidstherapie en het werkt!

Wij weten dat ie ziek is, hij niet. Best een hele klus om dat rond te breien maar je bent nooit te oud om te leren.

Voor nu even wat gas terug, lekker thuis zijn en genieten van het feit dat het voor nu wel goed gaat en er geen actuele zorgen zijn.
Volgende week komen ze boerenkool eten, een avondje samen "uit" in mijn huis, ik heb er zin in!