Zelfreflectie

We zijn nu enkele dagen verder en ik heb vandaag een paar uur de tijd om even tot "bezinning" te komen. Een zwaar woord voor een zwaar hoofd, zo voel ik me een beetje vandaag. Echt de tijd om afgelopen maandag eens aan me voorbij te laten gaan was er niet, werk, afspraken etc, alles draait gewoon door. Niet vandaag, vandaag heb ik een paar uur "Laura-tijd".

Ik merk dat ik een beetje uit het veld geslagen ben, lam gelegd door het open einde omdat ik merk dat ik heel erg hunker naar sturing en duidelijkheid. Nu past dat ontzettend bij mijn autisme plaatje dus dat is wel iets waar ik rekening mee moet houden.
Ik trek sommige zaken in twijfel, wat nou als mijn paps wel gelijk heeft en dat ie gewoon wat ouder wordt. Wat nou als mijn houding ervoor zorgt dat ik een wig drijf tussen hem en mij. Wat nou als het geen dementie is maar gewoon achteruitgang van de hersenen dankzij het feit dat ie met pensioen is.
Ik vind het echt verschrikkelijk hoe het momenteel gaat. De spanning tussen hem en mij is te snijden, ik kan geen boe of bah zeggen of hij schiet in de verdediging. Hij ervaart mij als betuttelend en bemoeizuchtig. Ik krijg soms het gevoel alsof hij mij de schuld geeft van alles, hij botviert zijn frustratie voor mijn gevoel momenteel vooral op mij. Nu snap ik ook wel dat de mensen die het dichtste bij staan de meeste klappen krijgen maar ik vind het zo verschrikkelijk lastig momenteel. Het raakt me in het diepste van mijn hart als we woorden hebben, niet alleen voor hem en voor mij maar ook voor mijn lieve moeder die zichzelf zo sterk houdt. Als ie nou eens zou snappen dat ik hem alleen maar wil helpen. Niks meer, niks minder.
Ergens is er nog steeds een klein stemmetje in mijn hoofd wat hoopt dat alle artsen, neurologen en andere specialisten, ongelijk hebben maar ik vrees dat het hoop tegen beter weten in is. Natuurlijk wil ik niet dat mijn lieve paps ziek is, natuurlijk wil ik niet dat hij die vreselijke ziekte heeft, natuurlijk wil ik dat ie nog jaren onbezorgd van zijn pensioen kan genieten en uiteindelijk zal sterven als ie "op" is. Dat gun ik hem zo ontzettend.
Ik zou zo graag willen geloven dat het normaal is dat ie niet op het woord reuzenrad komt, ik wil zo graag geloven dat het normaal is dat ie niet weet wie onze minister president is, ik wil zo graag geloven dat het normaal is dat ie tegenwoordig met foto's boodschappen doet, ik wil zo graag geloven dat het normaal is...
Nog een maand, dan hoop ik dat daadwerkelijk alles in werking gezet kan worden zodat paps en wij als gezin, de hulp gaan krijgen die nodig is. Tot die tijd maar zo hard mogelijk mijn best doen om paps niet tegen het zere been aan te schoppen en doen alsof zijn waarheid werkelijkheid is, hoe moeilijk dit ook is.