Zijn waarheid

Een update waar ik zelf best wel moeite mee heb. Ik merk ook dat het me zwaar valt om dit te gaan delen. Maar goed, als ik uiteindelijk het hele verhaal rond wil krijgen, het "dagboek" kloppend wil maken, zullen ook dit soort zaken geschreven moeten worden. Hoe lastig het ook is. 

20 Januari 2020 zijn mijn ouders uitgenodigd om naar het VU te komen, de speciale afdeling voor dementerende. Niks bijzonders eigenlijk, gewoon een uitnodiging als vervolg op de medische molen waar mijn vader sinds een aantal maanden in zit. Ik mag/ga deze keer mee, om te rijden maar ook als steun voor mijn ouders. 

Toen ik gisteren even een momentje alleen met hem had, besproken we de afspraak, wat hij er van vond, wat voor ideeën hij erover had en hoe hij het vond dat ik mee zou gaan.
In zijn beleving gaan we naar het VU voor een second opinion. 
WAT?!?!?! 
Okay, die zag ik niet aankomen. 
Mijn autistische hoofd sloeg even op hol. Had hij dan echt niet begrepen dat het serieus is, dat hij daadwerkelijk echt ziek was? Nee, blijkbaar niet...

Nadat ik een aantal seconde had genomen om mijn instinctieve reactie weg te werken (gewoon vol er tegenin gaan, zorgen dat ie zou gaan snappen dat het serieus is) , kwamen we tot een gesprek. Een gesprek over zijn visie, zijn beleving, zijn waarheid. Een kort gesprek wat enorm waardevol was, een gesprek waar hij even kon praten zonder er weerwoord op te krijgen. Een gesprek waarin hij kon aangeven waar hij mee zat, eenzaamheid, het gevoel van niet gezien worden, buiten het gezin staan. Mega confronterend om te horen als dochter zijnde. 
Nu ik er een dag later over nadenk raakt het me misschien wel meer als dat ik eerst dacht. 

Hij is ziek en hij beseft het niet en dat is zijn waarheid. Hoe lastig het ook is als naaste, ik heb in de afgelopen tijd wel geleerd dat het niet meer de moeite waard is om hem aan zijn verstand te peuteren dat zijn waarheid niet waar is. 
Als dat ervoor kan zorgen dat hij zich minder eenzaam voelt en zich meer gezien voelt door mee te gaan in zijn waarheid, dan is het maar zo. Hoe erg het ook tegen mijn eigen gevoel indruist...