Paps die heeft het naar zijn zin. Al het bezoek krijgt een rondleiding, er gaan flink wat hoeveelheden curry doorheen, hij is lief, behulpzaam, gaat "dansen", werkt behoorlijk mee met de zorg. Wat willen we nog meer.
Met enige zenuwen gingen we, de eerste keer bij paps op bezoek. Een drempel, die we met zijn drietjes over moesten. Zou hij kwaad worden?
De tranen voelde ik branden toen ik zijn kastje opendeed om de laatste spullen te verzamelen. Elk stuk wat ik pakte voelde definitief, zijn aanwezigheid in ons huis gleed weg, zo een koffer in.
Rouw om een levende heeft weer een nieuwe betekenis gekregen, rouw om het afscheid, rouw om het gemis. Maar er is ook boosheid, boosheid...