Ik: Hey hopeloos geval (we hebben een bijzonder soort humor onderling)
Hij: Ik heb je vader net van de A4 afgehaald, politie en marechaussee waren erbij maar gelukkig mocht ik hem meenemen. Ik breng hem thuis, zorg jij dat je moeder niet boos wordt?
Ik: Ga ik doen, ik kom eraan.
Gisteren reden we weer terug over de wirwar van snelwegen, begeleid door een prachtige zonsondergang, weg van die vertrouwde polder, weg van de spanning, weg van het verdriet.
Het borrelde, het borrelde al een tijdje. Terwijl het leven aan me voorbij vliegt merk ik dat ik te weinig ruimte neem om in te checken bij mijn gevoel.
Ik ben dienstbaar, een ontzettend mooie eigenschap maar ook een enorme valkuil. Want als ik eerlijk ben, denk ik niet dat mijn naaste mensen eigenlijk niet eens weten wat voor...